‘We gaan eerst nog even door met de faalangsttraining, met de hb coach, met de dylsexiespecialist, met de leren leren training en met die fijne begeleider op school’.
‘En als dat niet voldoende helpt dan kom ik zeker bij je terug!’
’Prima’, zeg ik. Maar mijn hart huilt.
Lange of snelle route?
Ken je dat, van die mensen die op vakantie gaan en dan de meest lange route nemen? Dat zijn mensen die niet als doel hebben om zo snel mogelijk met hun gat op het strand in zuid Spanje te liggen, maar dat zijn de mensen die met een ouderwetse kaart op schoot over de kleinere landweggetjes door Frankrijk zwerven en de meest mooie ontmoetingen hebben. Zij stoppen af en toe bij plaatselijke kroegjes en winkeltjes en snuiven de geur van het echte Frankrijk op. Dit zijn de mensen die het ‘onderweg’ zijn óók als vakantie en ontspanning zien.
Daar tegenover staan de mensen die, als zij niet met het vliegtuig gaan, in alle vroegte opstaan, de navigatie aanzwengelen en de snelste route programmeren naar hun eindbestemming. Met de blik op oneindig, vliegend over de tolwegen stoppen zij alleen voor het meest noodzakelijke kwaad: eten en het toilet. En als zij dan aankomen op de plek van bestemming zijn ze zó moe dat ze eerst een week nodig hebben om weer bij te komen.
Ik zelf ben in het reizen meer van de eerste categorie. Toen ik met mijn gezin 9 maanden in een oude brandweerbus door zuid oost Afrika zwierf, wisten we ‘morgens vaak niet waar we ’s avonds zouden slapen. Onze brandweerbus reed ook niet harder dan zo’n 70 km/uur, dus grotere afstanden konden we hoe dan ook al niet afleggen. Veel keuze aan wegen heb je in de echte Afrikaanse landen niet. Er is één zandpad die er ook nog eens uit ziet als een wasbord, en daar moet je het mee doen. Maar je moest eens weten welke mooie schatten er langs die stoffige zandpaden te vinden zijn!
Daar waar ik in het reizen meer van de ‘slow travellers’ ben, ben ik in mijn werk met ouders en kinderen juist het tegenover gestelde. Daar hou ik van de kortste route, recht op het doel af. Maar wel genietend van al het moois dat ik onderweg tegen kom!
Welke route kies jij met je kind?
Heb je er ooit bij stilgestaan dat er niets mis was met je kind op het moment dat hij met zijn leven begon? Dat hij volmaakt, perfect was zoals hij was?
Was jouw kind niet ook iemand die enthousiast de wereld onderzocht, onbevangen aan nieuwe avonturen begon, nieuwe dingen uitprobeerde en zonder te twijfelen aan zichzelf zijn eerste stapjes zette?
Waar is het dan mis gegaan? En wat is er van die natuurlijke ontdekkingsdrang en het enthousiasme nog over?
Vanaf welk moment begon je je af te vragen of je hulp moest gaan zoeken voor je kind?
Was dat misschien toen er op school ‘problemen’ werden aangegeven?
Heb jij een kind dat niet de juiste antwoorden geeft op vragen in de toetsen en methodes? Dat vaak slimmer is dan de methode zelf?
Een kind dat niet leert lezen volgens de geijkte manier en niet voldoet aan de vastgestelde norm?
Of heb jij een kind dat zo vaak wordt afgewezen in wie hij is dat het zichzelf niet meer durft te zijn?
Is jouw kind faalangstig en wil het aan niets nieuws meer beginnen?
De meeste ouders die bij mij aankloppen zijn ouders die wanhopig vragen of ik nog iets voor hen kan betekenen. Veelal noemen zij mij hun laatste strohalm. Zij hebben over het algemeen kinderen die super slim zijn, maar ook van zichzelf zijn gaan geloven dat er van alles mis is met hen. Kinderen die niets meer willen, die volgens de school, begeleiders etc.zoveel ‘problemen’ hebben dat zij van hot naar her gesleept moeten worden om hun ‘problemen’ op te lossen.
En waarom?
Omdat de maatschappij van hen verlangd dat zij net zo worden en zijn als de rest: Een gemiddeld persoon die netjes bijdraagt aan het economische systeem.
Creativiteit en anders denken wordt niet gewaardeerd. Dat wordt als lastig gezien want het past niet binnen de geijkte methodes en systemen.
Dus wat gebeurt er dan?
Dan krijg je kinderen die hun ongelooflijk mooie kwaliteiten en talenten aan de kapstok hangen en zichzelf als dom bestempelen.
En wat doen wij dan?
We luisteren niet meer naar onze eigen intuïtie, laten ons meeslepen in adviezen en oordelen van anderen en doen er alles aan om ons kind te helpen.
We gaan volop inzetten op dat wat niet goed gaat. Het kind dat toch alleen ‘anders’ denkt en ‘anders’ leert moet ‘geholpen’ worden. We brengen het van de ene therapie naar de andere, slepen het van de ene specialist naar de andere en verliezen daarbij steeds meer het kind zelf ( en al zijn talenten en kwaliteiten) uit het oog. We zoomen constant in op de ‘beperking’ en geven daarmee continue de boodschap af dat het kind niet deugt.
Het kind dat toch zo blij en onbevangen aan zijn leventje begon….
Dat is niet nodig
Ik geloof er heilig in dat deze kinderen slechts iemand nodig hebben die in hen gelooft. Iemand die aansluit bij kwaliteiten en talenten, en hen de gereedschappen in handen geeft om zelfstandige, creatieve en mooie mensen te zijn die juist iets heel waardevols komen brengen in deze maatschappij.
Dus als ik dan een ouder spreek die ervoor kiest mee te blijven draaien in het systeem, en zijn kind van hot naar her blijft slepen om het te ‘helpen’, dan
weet ik dat zij het beste voor hebben met hun kind, maar ook dat zij vanuit angst blijven vasthouden aan de geijkte systemen en methodes èn aan hun excuses.
Bij deze ouders zeg ik altijd ‘prima’ wanneer zij de keuze maken om zich niet door mij te laten helpen. Die hebben het vaak al moeilijk genoeg met een kind dat ‘anders’ is en staan niet open voor een route die weliswaar korter duurt, maar ook afwijkt van de standaard wegen.
Dat zijn de ouders die blijven doormodderen met een kind dat door niemand ècht geholpen is en wiens kind zich uiteindelijk dusdanig heeft aangepast dat het kan meedraaien in de fabriek van eenheidsworsten.
Doodzonde vind ik dat. Echt, het raakt me tot in het diepst van mijn ziel.
Ik onderdruk altijd de neiging om heel hard te gaan roepen: ‘Kijk nou toch eens! Kijk eens wat een fantastisch kind je hebt! Er is niets, maar dan ook helemaal niets mis met jouw kind! Alles zit erop en eraan! Je hebt juist een fantastisch wezen op deze aarde neergezet dat ons laat zien dat er dingen anders moeten!
Het enige dat je hoeft te doen is ervoor te zorgen dat jouw prachtige kind de juiste gereedschappen ontwikkeld om al die mooie kwaliteiten volop te gaan benutten en in zetten!
Dat is makkelijker dan je denkt. Het kost je slechts een reisje naar Portugal. ( En hoe je dat doet, de lange of de korte weg, met of zonder navigatie, dat doet er niet toe.)
Met de zomervakantie voor de deur is dit het ideale moment om je kind ècht te gaan helpen. Voorkom dat ik de laatste strohalm wordt. Het zal je vele malen meer moeite kosten om je kind dan nog naar Portugal te krijgen dan wanneer je nu actie onderneemt. Maar dat niet alleen, je kind zal tegen die tijd nog verder verwijderd zijn van wie hij/zij in oorsprong was en is.
Dus, welke excuses heb je nog om niet te komen?
Meld je nu aan, er zijn nog maar enkele plekken beschikbaar!
Om je aan te melden of voor meer informatie:
Klik hier
En weet je wat?
Het regent hier in de zomer nooit, het strand is dichtbij, het uitzicht is adembenemend mooi.
Mooie groet en misschien tot gauw!
Wendy Peper
Comments