Krijg jij je kind nog naar een hulpverlener?
Ik zie mijzelf nog zitten, samen met mijn oudste zoon. Hij was net hb getest en uit die test was naar voren gekomen dat hij dusdanig blokkeerde dat er eigenlijk geen fatsoenlijke score te berekenen was. Het advies was dan ook om naar een hypnotherapeut te gaan. Die zou met behulp van hypnose iets aan die blokkades kunnen doen.
Gelukkig, dacht ik. Er is nog hoop.
En daar zaten we dan. Een eerste afspraak om kennis te maken.
Ik had ruim van tevoren al de zenuwen omdat ik dondersgoed wist dat het niet vanzelfsprekend zou zijn dat mijn kind zich door iemand liet helpen. Mijn zoon is nogal zwart wit. Of hij mag iemand, of hij mag iemand niet. Iets ertussen bestaat niet. Ook niet als het in zijn voordeel zou zijn om wel met iemand aan het werk te gaan.
Op het moment dat de deur open ging, en we naar binnen gingen, wist ik zelf eigenlijk al dat we net zo goed rechtsomkeert konden maken.
Maar ja, je maakt niet een afspraak om vervolgens na 2 seconden weer ‘tot ziens’ te zeggen.
We namen plaats in een donkere ruimte en kregen een kopje thee. De geur van wierook drong onze neusgaten binnen terwijl de hypnose therapeut haar best deed mijn kind te bereiken.
Die leek al ongeveer in een hypnose toestand te verkeren. Met de armen over elkaar heen zat hij zwijgend op de bank en gaf geen enkel antwoord op geen enkele vraag die gesteld werd.
Zoals wel vaker zocht ik naar een manier om de gespannen sfeer te doorbreken. Aangezien mijn zoon op geen enkele vraag reageerde gaf ik de antwoorden voor hem. ( Wat ook deze dame bijzonder vreemd vond ook al zei ze het niet)
Ik geloof dat we nog nooit zo snel een kopje gloeiend hete thee naar binnen hebben gewerkt als op die dag.
Met de walm van wierook in onze kleren namen we afscheid en beloofde ik de vrouw dat ik haar zou laten weten wanneer we met de therapie konden beginnen.
Eenmaal buiten klonk er een zucht van opluchting en ontwaakte mijn zoon uit zijn hypnose toestand.
‘Mam, daar ga ik echt niet heen hoor!’
‘Wat een stom mens.’
Ik snapte best waarom hij dat zei maar tegelijkertijd was ik de wanhoop nabij.
Want, als deze dame niet degene was die mijn kind kon helpen, wie dan wel?
Hoe kreeg ik mijn kind ooit zo ver dat hij wel hulp zou accepteren van iemand die hij misschien niet direct mocht?
Ik kon toch moeilijk zelf een studie hypnose therapie gaan volgen.
Toch ging ik niet bij de pakken neerzitten. Naast dat ik EFT ( Emotional Freedom Techniques) bij hem begon toe te passen, ging ik op onderzoek uit.
Ik maakte van de momenten dat ik met mijn zoon aan tafel zat te werken video opnames en analyseerde die van begin tot het eind op de manier zoals ik dat in mijn opleiding geleerd had.
Ik onderzocht wanneer hij blokkeerde en kwam tot de ontdekking dat de woorden die ik gebruikte meestal de oorzaak waren van het blokkeren en niet de opdracht zelf. Om dat zeker te weten ging ik hem heel doelbewust in de blokkade brengen en legde ik hem uit wàt ik aan het doen was en waarom. Alleen op die manier konden we samen een manier vinden om de blokkades te doorbreken.
Inmiddels zijn we jaren verder en zit ik nog steeds geregeld met mijn zoon aan tafel. We zijn een team, volledig gebaseerd op het vertrouwen dat we het samen kunnen. Hij blokkeert heel soms nog wel eens maar hij kan het nu zelf benoemen en veegt niet meer in een enorme woede uitbarsting de hele boel van tafel.
Ik hou, en hield toen al niet van die afhankelijkheid van anderen om mijn kind verder te helpen. Negen van de tien keer draaide die goed bedoelde hulp toch op niets uit en kwamen we geen stap verder.
Hoe is dat voor jou?
Laat het me weten en plaats je reactie onder dit bericht!
Comments