Het is een moeilijk besluit. Het besluit dat je neemt om je kind een tijd(je) niet meer naar school te laten gaan.
Als volwassene heb je, wanneer je doodongelukkig bent in je baan, de kans en de ruimte om een andere baan te gaan zoeken. Een baan waar je je kunt ontwikkelen, waar je uitgedaagd wordt, waar je weer in de flow komt.
Als kind moet je naar school. Ook als school een plek is waar je van binnen langzaam maar zeker kapot gaat. Je hebt als kind geen keuze.
Als ouder van een kind heb je dat wel.
Nou, zul je misschien denken, dat is niet helemaal waar. Want op het moment dat je besluit je kind niet meer naar school te laten gaan krijg je zo ongeveer de halve gemeente, ambtenaren, hulpverleners etc. over je heen.
Dat is zo.
De vraag is alleen welke afweging je daarin maakt.
Vanuit het kind gezien is het antwoord overduidelijk. Sterker nog, wanneer een kind in het stadium komt dat het zich hevig verzet om naar school te gaan ben je eigenlijk al te laat.
De schade die op dat moment al is aangericht kan soms jaren van herstel met zich meebrengen.
Dat komt omdat de meeste kinderen in eerste instantie willen blijven voldoen aan de verwachtingen van anderen. Ook als dat ten koste gaat van henzelf. Je wilt als kind niet falen. Je weet dondersgoed dat er van je verwacht wordt dat je naar school gaat. Je weet ook dat je ouders een eigen leven hebben in de tijd dat jij op school zit. Dat zij naar hun werk moeten gaan om de hypotheek te kunnen betalen. Dat het extra lastig is als jij er dan ook nog bent.
Dus ga je door. Dat wezenlijke deel in jou dat je vertelt wat je grenzen zijn, wat je wel en niet wilt doen, laten gebeuren of nodig hebt, verdwijnt langzaam maar zeker naar de achtergrond. Toch laat je dat als kind ook weer niet zomaar gebeuren. Onbewust ga je over tot het inzetten van je controle- en/of verdedigingsmechanismen.
Zo zal het ene kind heftige en soms zelfs agressieve woede-uitbarstingen laten zien, andere kinderen nemen de controle op alle fronten over, en weer andere kinderen gaan steeds meer uit contact.
Op het moment dat het kind daadwerkelijk in verzet gaat en niet meer naar school wil, is dat in de meeste gevallen een teken dat het fundament onder hun voeten zeer wankel is, of zelfs is verdwenen. Het fundament van hun bestaan. Het fundament van waaruit zij zich zouden moeten ontwikkelen. Het fundament dat hen het gevoel geeft veilig en geborgen te zijn.
Om dat fundament te herstellen is er eerst maar eens ruimte nodig, en rust. Daarnaast kun je als ouder een aanzienlijke bijdrage leveren aan het herstellen van het fundament door te gaan zien en te gaan begrijpen wat het kind nu van jouw nodig heeft.
Niemand, maar dan ook niemand anders kan het kind op dit moment geven wat het nodig heeft. Alleen de ouder zelf.
In mijn begeleiding ga ik dit proces samen met de ouders aan. Het eerste waar we dan op inzetten is wederkerigheid. Hoe kun je ervoor zorgen dat je kind weer wederkerig wordt op jou, op iets en op iemand. Wederkerig zijn betekent dat je je openstelt voor een ander. Dat je bereid bent je op dezelfde ‘prikkel’ te richten als een ander. Wat die ‘prikkel’ dan ook moge zijn.
Daarnaast leer ik ouders o.a.hoe zij met behulp van het ABC of Love ( ontwikkeld door prof. Pnina Klein) het kind weer in contact kunnen brengen met zichzelf, en met de ander. Hoe je om kunt gaan met het woordje ‘nee’ dat deze kinderen op hun voorhoofd hebben staan. Maar ook hoe je vaste patronen en ongewenst gedrag kunt doorbreken.
Doordat je als ouder ook de non-verbale communicatie van je kind leert lezen en verstaan, help je het kind het fundament opnieuw op te bouwen.
Hoe eerder je hiermee begint, hoe eerder het kind zich weer prettig en gelukkiger kan voelen.
Hoe langer je wacht en de signalen ignoreert die je kind aan het afgeven is, hoe langer het herstel in de meeste gevallen zal duren.
Daarom is het zelfs aan te bevelen hier al mee aan de slag te gaan wanneer je kind nog wel naar school gaat. Het kan een hoop leed en langdurige uitval voorkomen.
Comments