Varkens oordelen niet

‘Mam, weet je wat ik zo fijn vind van dieren? Zij oordelen niet. Je kunt bij hen gewoon jezelf zijn.’

Het is zondag, en op zondag verzorgen wij als gezin de paarden en varkens van onze buurvrouw. We hebben de varkens net het eten gegeven dat zij al slobberend en slurpend naar binnen hebben gewerkt. Als je wilt weten wat smakken is dan zou je voor de gein eens moeten komen luisteren.

Het is heerlijk weer. Lucia, één van de varkens komt waggelend op ons afgelopen. Met haar grote zwarte neus snuffelt ze nieuwsgierig aan onze handen. Zodra we haar beginnen te aaien ploft ze neer in het zand, rolt ze zich op haar zij en laat ze zich het liefst urenlang strelen. Het voelt gek, die harde stevige haren onder je hand. Haar buik, die van een echte obesitas dame, (zonder iemand te beledigen) is glad, maar blubbert alle kanten op.

Ze is zo erg aan het genieten dat haar oogjes steeds vaker dichtvallen. Ook wij genieten van dit moment. Samen zitten we daar, in de zon op het rode zand.

‘Mam’, zegt Tobias, mijn jongste zoon, weet je wat ik zo fijn vind aan dieren?’

‘Nee, vertel eens?’

‘Zij oordelen niet. Ze vinden nergens iets van. Ik kan gewoon mijzelf zijn. Ook als ik boos ben, of verdrietig.’

‘Ja’, zeg ik zuchtend. ‘Dat vind ik ook zo fijn.’

Afgelopen week had deze jongeman een gigantische woede-uitbarsting , zoals hij dat zelf noemt. Meestal geeft hij dagen van tevoren al aan dat er eentje aan zit te komen. Toch schrik ik me iedere keer weer kapot op het moment dat het dan gebeurd. Op dat moment is onze yurt te klein, we moeten hem een soort van ‘in de houtgreep’ nemen om ervoor te zorgen dat hij niemand anders pijn doet. Zijn ogen zijn pikzwart, en hij slaat en schopt wild om zich heen.

Op hetzelfde moment dat ons mannetje door het lint gaat, krabbelt er iemand aan de deur. Het is Momo, één van onze honden. Piepend en jankend blijft hij krabbelen totdat we de deur open doen en ons boze kind mee naar buiten nemen. Nog voor we goed en wel buiten zijn wordt hij door twee enthousiaste zwarte lobbesen besprongen en worden zijn tranen weg gelikt. Het duurt amper 2 minuten tot hij tot zichzelf is gekomen en er weer een glimlach verschijnt op zijn gezicht.

Het is inmiddels een paar dagen geleden. En hier zitten we dan, samen in de zon, aaiend over de buik van een varken.

‘Waren mensen ook maar zo mam’, zegt hij, terwijl hij me zijdelings even aankijkt. ‘Dan zag de wereld er heel anders uit.’

Ik kan alleen maar knikken. Zo roerend ben ik het met hem eens.