Een kleine twee jaar geleden deden wij voor het laatst een zomer lang vrijwilligerswerk op een soort van camping. In ieder geval betekende dat o.a. wc’s schrobben, huisjes schoonmaken en de afwas doen tijdens de wekelijkse pizza avonden voor de gasten.
De zomeravonden zijn warm hier in Portugal en (vrijwel) altijd droog, dus je kunt je voorstellen dat het heerlijk toeven is aan een grote lange houten tafel met een lekker drankje en een versgebakken pizza uit de houtoven voor je neus.
Ik zie mijzelf nog staan zweten in de keuken. Stapels borden, wijnglazen, grote plastic bakken met resten pizzadeeg erin. En steeds als ik een lading had weggewerkt kon ik weer naar buiten om een nieuwe stapel op te halen. De afwas zelf was het vervelendste nog niet. In een ver verleden heb ik lange tijd in een restaurant in de spoelkeuken gestaan en wel grotere afwassen gedaan. Nee, het ergste van deze avonden was het gevoel dat ik er bij kreeg. Het raakte een herinnering in mij, een pijn waarvan ik dacht dat ik het achter me gelaten had. Het was de pijn van er niet bij horen. Van het ‘anders’ zijn. Ik hoorde er gewoon niet bij. Allereerst liep ik niet op hoge hakjes en in sjieke kleding rond. Dat werkt nou eenmaal niet als je constant trapjes op en af moet en stapels borden met tomatensaus moet sjouwen. Daarnaast was ik ‘slechts’ de keukensloof en hoe hard ik ook mijn best deed, ik was en bleef die keukensloof. Het was mijn taak om de boel weer schoon te krijgen, niet meer en niet minder. Ook daar klaagde ik niet over, ik wist best dat we boften met deze plek waar we mochten verblijven in ruil voor dit werk.
Ik zal alleen nooit de avond vergeten dat ik er alleen voor stond. Mijn man moest naar Nederland en de kinderen en ik bleven achter. Ook op de pizza avond. Zoals iedere pizza avond mochten de kinderen en ik ook een versgebakken pizza eten voordat ik aan de afwas zou gaan. Watertandend stonden we naast de hete pizza oven te wachten tot ze klaar waren. Even later liepen we met dampende borden naar de grote houten tafel die gezellig gedekt was en waar al wat andere mensen zaten te smullen. Mijn billen hadden de stoel nog niet geraakt of er werd mij, door de eigenaresse, gevraagd om aub ergens anders te gaan zitten. Ergens in een hoekje waar geen ander mens zijn pizza op zou willen eten. Zo, die kwam hard binnen. Ook mijn kinderen keken mij verbaasd en ietwat geraakt aan. ‘Waarom mama? Waarom?’
Woest stond ik op en liep met grote stappen voor mijn kinderen uit naar de aangewezen plek, me ondertussen afvragend waarom we ineens niet meer bij de andere mensen mochten zitten. Ik deed toch niets verkeerd?
Die avond ging ik opnieuw de strijd aan met mijzelf. Het gevoel ‘er niet bij te mogen horen’ was plotseling in alle hevigheid terug. Het gevoel dat ik als kind dagelijks had op school leverde nu wederom dezelfde prangende vraag op: waarom?
De afgelopen weken heb ik met meerdere ouders van hoogbegaafde thuiszitters gesprekken gevoerd. Gesprekken om te achterhalen wat hun pijnen zijn, hun behoeften en verlangens. En ondanks dat deze ouders heel verschillende kinderen hebben gaven zij allemaal dezelfde pijn aan bij hun kind. Het gevoel er niet bij te (mogen) horen. En waarom? Puur en alleen omdat zij ‘anders’ zijn. Omdat zij andere behoeften hebben, andere manieren van leren, andere manieren van ‘zijn’. En dat is blijkbaar iets wat men lastig vindt in deze maatschappij. Want hoe moeten we daar nou toch mee om gaan? Het systeem verlangt van deze kinderen dat zij zich aanpassen. Net als dat het systeem van mij verlangde dat ik, als afwasser, niet tussen de gasten mijn pizza op at. En dat raakt je. Of je het nou ‘begrijpt’ of niet, het raakt je. Gewoonweg omdat je dus niet mag zijn wie je werkelijk bent.
Ik heb die bewuste pizza avond mijn werk gedaan. Niet zoals ik het anders ook deed, maar heel bewust ‘anders’. Steeds als ik naar buiten ging om nieuwe stapels borden te halen deed ik dat niet bescheiden en onopvallend, nee, ik ging juist het gesprek met de mensen aan. Vroeg hen of ze genoeg gegeten hadden, of het gesmaakt had en ik lachte er vriendelijk bij. Ik liep niet meer onopvallend tussen de mensen door maar neuriede mee met de muziek, vroeg mensen netjes of ik er even langs mocht en bedankte hen hartelijk.
Het was de eerste avond dat er mensen waren die zelf hun vuile vaat naar binnen brachten. Het was de eerste avond dat mensen aanboden om me te helpen. En het was de eerste avond dat ik er echt plezier in had om bij de groep te horen die ‘anders’ is.
Erbij horen is een basisbehoefte. ‘ Anders’ zijn is een kwaliteit. En dat is precies wat ik HB kinderen en hun ouders leer. Ga voor je kwaliteiten staan en doe er wat mee! Leer jezelf en je kind nog beter kennen! Juist je ‘anders’ zijn is een zeer waardevolle eigenschap die zo ongelooflijk veel moois kan brengen in deze wereld.
Niemand kan zijn potentieel ontvouwen als hij/zij in zijn eigenwaarde bezeerd is.
Ben jij ouder van een kind dat in zijn eigenwaarde en zelfvertrouwen gekwetst is?
Vraag dan nu een gratis sessie aan! Ik neem graag een half uur de tijd om je een aantal waardevolle tips te geven zodat jij je kind nog beter kunt gaan helpen!
Comments