Kont tegen de krib

Ik ga niet mee!

Met zijn armen over elkaar rent mijn jongste zoon naar buiten, de Yurt uit. De moed zakt me direct in mijn schoenen. Even later staat de tuuter van ons autootje op de handmatige repeat knop. Mijn oren knallen zowat uit elkaar. De harde toeters echoën door de vallei. Je wordt er gek van.

Nèt in een week waarin ik het knetter druk heb, midden in de voorbereiding van een workshop zit, en ik me verheugd had op even een paar uurtjes tijd voor mijzelf, gooit mijn kind zijn kont tegen de krib. Hij gaat niet mee en blijft thuis. Dat is in ieder geval wat hij, op een wat onhandige manier probeert duidelijk te maken.

De gezichten van mijn twee andere kinderen staan op onweer. Mijn man zucht.

‘ Waarom niet?’ vraag ik iets te fel.

‘ Daarom niet!’ Mijn zoon kijkt me met een kwaad gezicht aan.

Nog voor ik de autodeur kan open doen drukt hij op de knop vergrendelen.

Oké, zeg ik tegen mijzelf. Dit moeten we anders aanpakken.

Ik bekommer mij eerst om de andere familieleden die minstens net zo nijdig zijn omdat zij wel Medronho’s ( bessen) gaan plukken en hun broertje blijkbaar niet.

Dat is niet eerlijk. Er was namelijk iets anders over afgesproken.

‘ Ik praat wel met hem’ zeg ik. Gaan jullie maar door met wat je aan het doen was.

Ik loop naar de auto en nodig mijn kind uit om even met me mee te gaan voor een onderonsje.

‘ Zo’, zeg ik, ‘vertel’.

Het haalt het bloed soms onder je nagels vandaan. Kinderen die volledig hun eigen plan willen trekken, niet aanspreekbaar zijn en alleen maar heel boos kunnen reageren.

In het verleden, als dit bijvoorbeeld op het schoolplein gebeurde, dan was het of de aardbodem onder mijn voeten verdween.Dan wilde ik mij het liefst ergens verstoppen en pas weer tevoorschijn komen als iedereen weg was.

Niet alleen de blikken waren als dolken in mijn rug, dat wat ze zeiden maakte het allemaal nog erger.

‘ Je moet hem gewoon bij kop en kont pakken’

‘ Hij moet gewoon maar eens leren luisteren’

‘ Je bent veel te lief voor hem, je moet hem grenzen stellen’

Je moest een weten, dacht ik dan. Huilend kroop ik dan achter het stuur en nam mijn kind weer mee naar huis. Twee hoopjes ellende bij elkaar.

Inmiddels weet ik hoe ik met zulke situaties om moet gaan. Dat boos worden op zo’n moment niet helpt. Mijn eigen zin doorzetten vaak ook niet.

Ik weet, dat er altijd een andere reden achter zit, dat het een uiting is van iets niet goed kunnen verwoorden.