Het is een (onbewuste) uiterste poging van het kind om de wereld voor zichzelf voorspelbaar te maken; de volledige controle pakken.
Het zijn de kinderen die bepalen wat er wel en niet gegeten wordt, hoe de dag eruit ziet, of er nog uitstapjes plaatsvinden en waar naar toe, welke hulpverlener en wel en welke niet met het kind aan het werk gaat en wat er tijdens zo’n sessie gedaan wordt enz.
Ouders zitten vaak met de handen in het haar. Het lijkt zo’n vicieuze cirkel waar je in zit. Je weet dat dit gedrag voortkomt uit een totaal gevoel van onveiligheid en tegelijkertijd ben je doodsbang dat jouw reactie of handelen nog meer ruzie en gedoe en onveiligheid oplevert.
Waarom doen kinderen dit?
Kinderen die de volledige controle pakken zijn hun basis gevoel van veiligheid helemaal kwijt. Wanneer de wereld om je heen overzichtelijk is, is de wereld voorspelbaar. Dan weet je wat er komen gaat, wat er van je verwacht wordt, en hoe jij jezelf daarbinnen kunt bewegen en verhouden.
Valt die basis weg, doordat je bijvoorbeeld op een heel andere manier denkt en voelt dan de mensen om je heen, dan trek je jezelf steeds meer in twijfel.
En vanuit die onzekerheid ga je de wereld en de reacties van de mensen om je heen zelf voorspelbaar maken.
Als ik bepaal, dan weet ik wat er komen gaat en welke opties er dan voor me open liggen.
Wat hebben deze kinderen nodig?
Deze kinderen zullen zich allereerst helemaal gezien en begrepen moeten gaan voelen door hun ouders (opvoeders). Dat doe je door het kind vanuit een andere houding te benaderen en door op een andere manier op hen te reageren.
Ikzelf gebruik daarvoor het MISC concept dat ontwikkeld is door Prof. Pnina Klein. Zij hanteert 7 elementen die je als ouder zelf kunt gaan toepassen.
Eén van die elementen is oogcontact maken. Dat klinkt misschien heel simpel, maar je zult versteld staan van de kracht van oogcontact maken en wat dit voor je kind betekent.
Het is letterlijk: je kind weer gaan zien in wie hij werkelijk is.
Comments