Tegenwoordig hebben wij van iemand een klein caravannetje te leen waarin ik mijn coachings doe en van waaruit ik mijn praktijk run. (Tot voor kort deed ik dat laatste vanaf de achterbank van ons autootje uit 1997, maar daar past helaas geen tafeltje in.)
Dat ding staat hier nu een paar weken en zag er van binnen niet uit. Knalpaars/roze muren met zilveren spetters. En omdat dit caravannetje binnenkort ook gaat dienen als ‘hotelkamer’ voor ouders en kinderen die mijn coachingstrajecten komen doen, moest er dringend iets gebeuren.
Gisteren was het dan zover. Samen met Tobias, mijn jongste zoon, een pot witte verf, een kwast en een roller, stapte ik de caravan in. Tobias greep direct naar de kwast ( dat ding kende hij) en ik sloot vriendschap met de verfroller. Uiterst geconcentreerd zag ik hoe Tobias een likje verf aan zijn kwast deed en heel nauwkeurig langs de randjes van het raam streek.
Nu zijn de ramen in een caravan niet omlijst met houten kozijnen, maar met een soort rubberen rand. Heel irritant als je daar per ongeluk verf op smeert want dat krijg je er met geen mogelijkheid meer vanaf. (Hier in Portugal is verf op waterbasis nauwelijks te vinden, terpentine tot op heden ook niet.)
Dus, binnen nog geen vijf minuten zag ik hoe het enthousiasme plaats maakte voor frustratie. En het duurde dan ook niet lang totdat mijn kleine schilder in spé uitriep: ‘Ik kan dit gewoon niet, ik kap er wel mee!!’
‘Echt niet’, zei ik. ‘Gewoon doorgaan, het maakt niet uit. Ik koop wel een zwarte stift en dan maken dat wat wit is gewoon weer zwart.’ Ik liet hem nog een keer zien dat ik ook aan het knoeien was. Morrend schilderde hij verder totdat we ongeveer halverwege de caravan waren. Toen ik omkeek zag ik hem met de armen over elkaar en een boos gezicht tegen de, nog paarse muur staan. ‘ Wat is er? Lukt het niet? Kan ik je helpen?’
‘Nee, ik kan dit gewoon niet, dus ik kap ermee.’
Oh, wat kunnen deze kinderen de dingen toch stellig zeggen. Uit ervaring weet ik dat het niet altijd lukt om hem hier weer uit te halen, deze ‘ ik ben niet perfect’ modus.
‘ Weet je’, zei ik, toen jij als klein mannetje leerde lopen, zei je na twee keer vallen ook niet ‘ik kap er wel mee, dit is niks voor mij’.
Er verscheen direct een grote grijns op zijn gezicht. En het hielp.
Een uurtje later was de verf op en de caravan wit.
‘ Kijk’, zei ik, terwijl ik naar de witte wanden wees, dit hebben we toch maar mooi samen gefixt!’ Trots stak hij zijn witte handen omhoog. ‘Heb je hier ook een stift voor mam?’
Veel hoogbegaafde kinderen hebben het gevoel dat ze niet goed genoeg zijn. Dat ze geen fouten mogen maken, niet mogen falen. Met als gevolg dat het aangaan van nieuwe dingen steeds moeilijker wordt. En als het kind dan wel de moed heeft opgebracht om het te proberen en iemand ‘vindt’ er iets van, is het voor eens en voor altijd over.
Dat haalt, voor jou als ouder, nog al eens het bloed onder je nagels vandaan. Je gunt je kind een onbevangen leven waarin het kan leren juist ook door fouten te maken. Maar aangezien het woord ‘oefenen’ een soort allergische reactie teweeg brengt weet je soms echt niet meer wat je nog kunt doen om je kind zover te krijgen aan iets nieuws te beginnen of om met iets door te blijven gaan wat moeilijk is.
Heb jij zo’n kind, en zou je graag wat gratis tips ontvangen over hoe je hiermee om kunt gaan? Maak dan een afspraak voor een gratis sessie! Kijk voor de contactgegevens op mijn website:
www.wendypeper.com
Comments