Je kent het vast wel. Van die gekleurde vlaggetjes aan een lijn die je gebruikt als slingers op bijvoorbeeld verjaardagen. Die van ons waren door al het zonlicht tijdens onze reizen door Afrika, Spanje en Portugal dusdanig verkleurd, dat de hele vrolijkheid eraf was. Gelukkig stuurde één van de oma’s dit jaar een nieuw pakje slingers op die, sinds gisteren, wederom vrolijk wapperend in de yurt hangen. Gisteren was het 16 mei. De dag waarop mijn oudste zoon vierde dat hij geboren is. Vijftien jaar is hij gisteren geworden. De vijftiende keer dat we benieuwd waren hoe de dag zou gaan verlopen en of we hem ’s avonds blij, boos of verdrietig naar bed zouden zien gaan.
Vandaag hangen de vlaggetjes er nog, met een reden. Het was gisteren namelijk de eerste verjaardag waarop hij gelukkig jarig was en blij naar bed ging. En dat mag gevierd worden!
Ik geloof dat het al op zijn allereerste verjaardag mis ging. Het enthousiaste bezoek kon niet wachten om hem zijn cadeautje te geven en zijn blije reactie te zien. Ons kind zat echter onder de tafel en wilde helemaal geen cadeautje uitpakken in het bijzijn van al die mensen. Sterker nog, hij zat met zijn handen op zijn oren onder de tafel, zijn verjaardagskroon scheef op zijn hoofdje. Ik geloof ook dat dit de eerste keer was dat er mensen voorzichtig vroegen: zou hij niet autistisch kunnen zijn?
Gelukkig was er een oma die het begreep, hem mee nam naar een rustig plekje en samen met hem het cadeautje uit pakte.
Zo ook eergisteren. De bewuste opa en oma waren al een aantal weken hier in Portugal bij ons op bezoek. En nadat Jonathan had aangegeven dat hij het leuk zou vinden als zij er nog waren op zijn verjaardag, zijn ze nog een paar dagen langer gebleven. Afgelopen zondagavond ( 15 mei ) kwam oma dan ook nonchalant aangelopen met een zakje in haar hand en stevende ze recht op Jonathan af. “ Ik weet dat je een hekel hebt aan je verjaardag en het uitpakken van cadeautjes, dus krijg je het nu vast en kun je het uitpakken wanneer jij dat wilt.” Ze gaven elkaar een dikke knuffel en het was goed. Nieuwsgierig en stralend kwam hij de yurt in en samen met zijn broers keek hij wat er voor spannends in de tas zat. Die avond hing ik vast de slingers op en zei tegen hem: ‘Kijk, die hang ik al op, dan kun je vast wennen aan het feit dat je morgen jarig bent.’ Ik kreeg een grijns van oor tot oor en met zijn diepe bromstem bromde hij: ‘oké mam.’
Heel bewust nam ik mij voor om dit jaar niet stiekem enige verwachting te hebben, en niet teleurgesteld te zijn als er toch een explosie of huilbui zou zijn. En het werkte! Na een heerlijke dag samen gingen we allemaal voldaan naar bed, de jarige job nog het meest gelukkig. Ook hij kon eindelijk eens genieten van het feit dat hij jarig was, al voelde deze dag net als alle andere dagen alleen met meer lekkers en verwennerijen ( zo zei hij zelf ).
Voor ouders die zelf een HB kind hebben is dit geen raar verhaal. Die begrijpen dat ook zulke dingen ‘anders’ kunnen gaan. Die begrijpen dat een kind dat, met de handen op de oren onder de tafel zit op dagen als deze, niets te maken heeft met een aan autisme verwante stoornis. Die begrijpen dat hun kind niet altijd even blij is met het feit dat hij geboren is.
Toch vind ik het zelf best ingewikkeld om dit aan mensen uit te leggen. Want het beeld dat iedereen heeft bij een jarig kind is totaal anders dan mijn jarige kind in de werkelijkheid vaak laat zien. De verwachtingen die mensen hebben van kinderen zijn totaal anders dan een HB kind vaak laat zien. En dat is precies waarom zoveel kinderen aan zichzelf beginnen te twijfelen, maar ook waarom zoveel hoogbegaafde kinderen beschadigd raken in hun eigenwaarde en zelfvertrouwen.
Heb jij ook een hoogbegaafd kind dat zich onzeker en niet begrepen voelt?
Download dan mijn gratis Ebook ‘ De helden van morgen’
Daarin geef ik jou als ouder waardevolle tips over hoe je hiermee om kunt gaan en wat je zelf kunt doen om je kind te helpen. Je vind het boek hieronder en het kost helemaal niets! ( ook al staat er 'nu kopen')
Kommentarer