Bom dia! Voorzichtig steek ik mijn hoofd door een vliegengordijn die in de ingang van het witte camperbusje hangt. Op het bed zit een klein mannetje, een rond gezichtje met een hele bos blonde krulletjes en sprankelende bruine oogjes. Op het moment dat ik mijn hoofd om de hoek steek duikt hij weg en verstopt hij zich tussen wat kussens.
Ik zit een tijdje buiten in het zonnetje met moeder te praten en krijg wat meer informatie over het blonde krullenkopje. Een manneke van vijf dat het busje niet of nauwelijks nog uit durft te komen. Bang voor ontmoetingen met mensen die hem niet begrijpen. Bang voor de grote wereld die hem zo teleurgesteld heeft.
Ik vraag of er een mogelijkheid is dat ik even met hem aan het ‘werk’ ga. Mijn uitgangspunt is altijd het kind zelf, dus wil ik het kind zoveel mogelijk leren kennen. Natuurlijk, zegt ze. Dus stap ik niet veel later het kleine huisje op wielen binnen. Ik ga niet direct op het bed zitten, maar geef het blonde krullenkopje de tijd om aan me te wennen. Hij is druk bezig met tekenen waarbij hij hele verhalen heeft, en zelfs een leek kan zien dat hij barst van de fantasie. Heel af en toe kijkt hij me zijlings aan. Voor mij een uitnodiging om me langzaam richting het bed te bewegen. Met mijn ‘spel’ materiaal onder de arm zit ik even later samen met hem op het bed, een klein dienblad tafeltje tussen ons in. Mijn kleine mannetje spreekt Portugees en Duits. Nu coach ik hier in het Engels of Duits, en heel soms in het Nederlands, maar mijn Portugees is nog lang niet goed genoeg om een coaching te doen. Het Duits wat uit dit mannetje komt is nauwelijks te verstaan, maar ook zonder taal begrijpen wij elkaar direct. Ik heb mijn dynamisch testmateriaal ( ontwikkeld door David Tzuriel) nog niet eens helemaal tevoorschijn gehaald of we zijn al vol op in interactie. Het kost me werkelijk totaal geen moeite om hem uit te dagen en mee te krijgen. Wèl om 4 talen tegelijk te moeten verstaan en spreken. Er is geen greintje angst te bespeuren, sterker nog, wanneer hij even de bus uit moet om te plassen, geeft hij me spontaan een dikke knuffel en vraagt hij of we gauw weer verder kunnen gaan.
Een uurtje later zit ik opnieuw buiten met moeder te praten. Dikke tranen rollen over haar gezicht. Haar wereldje is klein en speelt zich in en rond het busje af waar zij in wonen. Op hetzelfde terrein wonen nog een stuk of 8 andere gezinnen maar de eenzaamheid straalt van haar af. Al die goedbedoelde adviezen over grenzen stellen, straffen en belonen, het blijkt bij haar kleine mannetje allemaal niet te werken. Hij interesseert zich vooral in de werking van zwarte gaten in het universum en stelt de hele dag de meest ingewikkelde vragen. Het blijft voor veel ouders een raadsel hoe hun kind in elkaar steekt maar vooral wat zij nodig hebben.
Dit mannetje voelt zich duidelijk helemaal nergens meer veilig, alleen nog in zijn huisje op wielen. Ik laat hem ervaren dat hij mij kan vertrouwen en dat we samen heel veel dingen aan kunnen, ook als het soms echt heel moeilijk lijkt te zijn.
Zo’n twee weken later krijg ik bezoek. Bezoek van een wit busje met mijn kleine krullenkopje erin. Zodra ik mijn hoofd weer even naar binnen steek duikt hij weg tussen de spullen. We geven hem even de tijd en niet veel later zit ik opnieuw samen met hem op het bed in de bus. Vandaag wil ik hem nog iets meer uitdagen en kijken wat er gebeurd als het hem te ingewikkeld wordt.
Het Duits wat hij met mij spreekt is heel lastig te verstaan. Zo telt hij niet: eins zwei drei, maar, eins dei dei, waarbij hij mij eerst vragend en onzeker aankijkt maar na een kleine bevestiging stralend roept: high dive! Zijn kleine handje klets daarbij stralend tegen de mijne.
Na een klein half uurtje is het zo ver. In zijn hele lichaamstaal wordt duidelijk dat hij buiten de zone van de naaste ontwikkeling komt en dat hij hulp nodig heeft. Dit is het fijne van het dynamische testmateriaal. Je laat een kind niet vastlopen maar je zet een mediërende interactie in waardoor je samen weer een stap verder komt en het kind het gevoel heeft dat hij het wel degelijk aan kan, ook als het moeilijk is. Samen kunnen we dit , en hij geeft me opnieuw een high five. Zijn bruine oogjes glinsteren en stralen, zijn wangen zijn donkerrood gekleurd.
Nadat ik opnieuw een tijd met moeder heb zitten praten is het tijd om naar huis te gaan. Nu rollen er dikke tranen over een ander snoetje. ‘ Ik wil bij Wendy blijven’ zegt hij intens verdrietig.
Bijna rollen de tranen ook over mijn wangen. Wat is het toch een fantastisch geschenk om kinderen het gevoel te mogen geven dat ze ertoe doen. Dat zij gezien worden in wie zij zijn, en dat ze goed zijn zoals ze zijn.
Vol vertrouwen zwaai ik hen uit. Het komt goed met dit mannetje. Wat hij bij mij kan, kan hij straks ook weer met een ander. Het is nog wel een lange weg, maar de eerste stappen zijn gezet.
Tot de volgend keer, kleine blonde krullenkop. Eins dei dei, high dive. Mijn dag kan niet meer stuk.
Comments